Huczne 25. urodziny Konwencji o Prawach Dziecka
„Niech się wreszcie każdy dowie
I rozpowie w świecie całym,
Że dziecko to także człowiek,
Tyle, że jeszcze mały.”
Dokładnie dziś - 20 listopada 2014 roku mija 25. rocznica uchwalenia przez Organizację Narodów Zjednoczonych Konwencji o Prawach Dziecka. Z tej okazji cała społeczność Szkoły Podstawowej im. Mikołaja Kopernika w Serocku oraz zaproszeni goście mieli okazję obejrzeć niebywałe widowisko przygotowane przez Samorząd Uczniowski. Już po wejściu do sali dało się wyczuć radosną atmosferę wyczekiwania czegoś niecodziennego. Barwne dekoracje, flagi, stroje z wielu stron świata … i nikt się nie zawiódł. Było obłędnie kolorowo, wesoło i z przytupem!
Opiekunka Samorządu Uczniowskiego – pani Katarzyna Tulin w pierwszej kolejności powitała wszystkie dzieci, bo to one są tego dnia najważniejsze. Następnie przywitała zgromadzonych gości: zastępcę burmistrza - pana Józefa Zająca, inspektor do spraw oświaty - panią Jadwigę Stradomską, panią dyrektor Gimnazjum w Serocku - Małgorzatę Szczerba, przedstawicieli Samorządu Uczniowskiego Gimnazjum, przedstawicieli Samorządów Uczniowskich z zaprzyjaźnionych szkół podstawowych w Zegrzu i Jadwisinie wraz z opie-kunami oraz gospodarzy dzisiejszej uroczystości: panią dyrektor Krystynę Affek, radę pedagogiczną oraz pracowników obsługi i administracji.
Na tę wyjątkową uroczystość został także zaproszony Rzecznik Praw Dziecka. Otrzymaliśmy od niego listowną odpowiedź, że w tym czasie przebywa na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ w Nowym Yorku poświęconym 25. rocznicy uchwalenia Konwencji o Prawach Dziecka. Myślami na pewno był z nami.
Następnie prowadząca uroczystość krótko przypomniała, że minęło 67 lat od uchwalenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, a Konwencja o Prawach Dziecka obowiązuje w Polsce od 1991 roku i nagle … porwała nas muzyka, śpiew i taniec. Piosenkę Majki Jeżowskiej „Wszystkie dzieci nasze są” śpiewali zgromadzeni w sali widzowie, a w jej rytm wirował na scenie kolorowy tłum małych artystów. Następnie usłyszeliśmy wiersz, który wszystkim przypomniał podstawowe prawa dzieci. Kolejny utwór „Krzyknij nie!” w jasny i przystępny sposób pokazał dzieciom, w jakich konkretnych sytuacjach mają prawo, a nawet powinny zdecydowanie protestować. Potem nastąpiły poruszające wyznania skierowane do mamy i taty, aby ich nie poniżali, nie lekceważyli, pozwolili być sobą, wybierać własną drogę. Wyznania zakończyły się przepięknym podsumowaniem: „Kochaj mnie, żebym umiał kochać – uczę się życia … od ciebie.”
Po porcji spraw poważnych znów zabrzmiała piosenka z repertuaru Majki Jeżowskiej „Dłonie”. Klaskanie „na raz … na dwa …” nie wszystkim się z początku udawało, ale z pomocą grupy gorących aktorów i tancerek wpadliśmy we właściwy rytm. Następnie uczniowie zaprezentowali dwa wiersze, które obrazowo pokazały, że nic w naturze nie jest jednakowe. Dzięki różnicom w wyglądzie, języku, ubiorach czy zabawach - na świecie nie jest nudno! Natomiast wszystkie dzieci, mimo swej różnorodności, mają to samo pragnienie, aby wszędzie panował pokój. Fantastycznym podsumowaniem tych utworów stała się kolejna piosenka Majki Jeżowskiej „Kolorowe dzieci”. Śpiewakom i tancerzom towarzyszyła tym razem grupa naszych piłkarzy oraz tęczowy korowód dzieci z całego świata: z krajów arabskich, z Chin, z Afryki, z USA, z Japonii, z Australii … długo by wymieniać.
Nie zapomniano także o dzieciach niepełnosprawnych, wiersz „Dla wszystkich słońce świeci” wyraźnie nam o tym przypomniał. Dzieci dotknięte kalectwem często nie mają przyjaciół. A przecież
„Kiedy jesteś sam jak palec, świat wygląda dość paskudnie,
Bo o smutki dużo łatwiej, a o radość znacznie trudniej.”
Jak ważna jest przyjaźń w życiu każdego człowieka, i tego małego, i dorosłego, opowiedziała piosenka Krzysztofa Antkowiaka „Przyjaciel wie”. Wtedy dzieci z różnych stron świata wyraziły swoje pragnienia: miłości, radości, szczerości, przyjaźni, zrozumienia, czułości. Wykorzystując dzisiejszą okazję, poprosiły dorosłych, by zrozumieli, że one też potrafią myśleć rozsądnie i dbać o swoją przyszłość, a do swoich rówieśników apelowały:
„Nie wiadomo, nie wiadomo wcale,
Co w życiu ciebie czeka.
I ty też możesz wyrosnąć
Na wielkiego człowieka.”
Tę myśl pięknie zilustrowała piosenka Ryszarda Wojtyłło „Bo co może mały człowiek”, która została brawurowo zaśpiewana i zatańczona przez najmłodszych wykonawców.
I nastąpiło grande finale, na scenie pojawił się tajemniczy czerwony kwiat. Zabrzmiał utwór Piotra Rubika „To cała prawda” w przepięknym wykonaniu pani Barbary Klik oraz pani Ewy Stradomskiej. Tancerki rozchyliły jedwabne płatki kwiatu i… wyłoniła się dziewczyna, która z całą mocą wtórowała wokalistkom:
„Masz prawo kochać, masz prawo śnić!
Masz prawo śpiewać, masz prawo żyć!
Masz prawo marzyć teraz i tu!
Na przekór kłamstwu, na przekór złu!”
Ten niebywale efektowny występ zaparł wszystkim dech w piersiach! Patrzyliśmy i słu-chaliśmy oniemiali. Oklaskom nie było końca.
25. urodziny Konwencji o Prawach Dziecka na długo pozostaną w naszej pamięci. Okazało się, że poważne i trudne sprawy można przybliżyć nawet małym dzieciom w przejrzysty a jednocześnie niebanalny sposób.
Było niezwykle kolorowo, radośnie, dynamicznie i na wysokim poziomie. Autorkom inscenizacji – paniom: Katarzynie Tulin, Barbarze Klik, Kamili Mosak, Małgorzacie Gańskiej Niemczyk, Samorządowi Uczniowskiemu oraz wszystkim wykonawcom z klas od II do VI należy się szóstka z plusem!
Edyta Łagowska
